Hayatım bir parça kağıt, sigara ve mutlu resimlerden ibaret. Çok değiştim ben. Nasıl böyle biri oldum hatırlamıyorum. İnsan kendini özler mi? Kendine özenir mi? Ben özlüyorum. Resimlere bakıyorum, son iki yılım taklit. Kendimi taklit ediyorum. Belki yeniden o kadar içten gülerim diye çabalıyorum. Çabalarım boşa çıkıyor. Yoruluyorum...
Her geçen gün daha da çok yok oluyorum. Günden güne bitiyorum.
Aslında bir yere kadar her şey güzel bir fotoğraf karesi kadar anlamlıydı. Sonra sanki bir yangın çıktı. Böyle her güzel şeyi aldı götürdü. Geriye sadece külleri kalmış gibi... Anlamını kaybetti. Şimdi her şey bomboş. Ne kadar doldurmak istesen de yeniler eskisini aratıyor. Ararken kayboluyor... Ben gibi, benim gibi.
Yorumlar
Yorum Gönder