KASIM 2015

Kafamı yastığa koyduğumda anladım bir şeylerin eksik olduğunu. Ama eksikliğin nerede olduğunu anlayamadım. Ölçtüm biçtim, hayır! Bulamadım. Tavana baktım, karanlığı gördüm. İçim kadar değildi.
Bir sigara yaktım. Oda aydınlandı biraz. İçim ise hala karanlıktı. Düşündüm. Her nefeste sonuca biraz daha yaklaştım. Buldum! Eksiklik kalbimde idi. Hissetmiyordum. Düşünüyor ama hissetmiyordum.

BÖYLE Mİ BÜYÜYORDUK? KALBİMİZİ BİR YERDE UNUTARAK MI? Nerede unuttuğumuzu bilmeden hem de..

Hayır! Kabul etmiyorum. İçimdeki karanlıkla bu şekilde baş edemem. Bu çok fazla!