94. Gün

Geçen günlere nazaran daha fazla uyuyorum ama hala kabuslar görüyorum. Kabuslar hep aynı ama artık korkmuyorum. En azından görebiliyorum.

Yağmur yağdığında sadece sokaklar değil benim yüreğimde ıslanıyor. Bazen yanaklarıma değen yağmur damlaları gözyaşlarımla karışıyor. Ama benimle olduğunu biliyorum. Hep olduğu gibi yağmurla geliyorsun.

İyilikten, iyi insanlardan ve kedilerden bahsedince gözlerim doluyor. Kalbim ısınıyor. Sekiz kediye bakıp, sokaktakilerine de yetmeye çalıştığını hatırlıyor ve başka nasıl iyi olunur ki diyorum.. 

Biraz yoruldum. 

Ağlamamak için güldüğüm hatta kahkaha attığım zamanlar var artık. Ya da düşünmekten kaçındığım zamanlar... Sürekli bir şeylerle uğraşıyorum. Saçma sapan diziler izliyor ve filtre kahve içmekten nefret ediyorum. 

Güzel şarkılar dinliyorum. Bazen söylüyorum ve senin duyduğunu biliyorum. Her gece o şarkıyı zaten söylüyorum. 

Hala gelemedim. Gelmeye korkuyorum. Çünkü buradayken bile seninle yürüdüğümüz sokaklardan geçerken zorlanıyorum. O yollarda yürüyemedim. Şehrine gelsem güçlü kalamam diye gelemiyorum. 

Acıyor işte biraz. İyileşmeye de çalışıyorum ama insanlar çok bencil ve kötü. Sevgisizler ve sevginin iyileştirdiğinin farkında değiller.  

Gülümse gittiğin yerden.