Haftalık Yazı.

 Yeni bir rutin.. 

Evden çıkıyor rezidansların arasından durağa doğru yürüyorum. Birkaç farklı yüz dışında hep aynı insanlar. Otoparkın orda yaşlı amca ne giyersem giyeyim beni kınar gibi bakıyor ve üst geçitteki amca çoğu zaman maskeleri dizmeye başlamış oluyor. Bazen elf gözlerimle uzaktan görüp koşa koşa iniyorum yürüyen merdivenden. Yok gelmemişse de simitçinin yanında bekliyorum. Bazen inanılmaz güzel kokuyor ama almıyorum, sağlıklı beslenme adı altında en azından hamur işinden kaçarak vicdanımı rahatlatıyorum. Ve en sevdiğim.. SİNCAN MERKEZ dolmuşu. Genellikle boş ama dolu olsa bile şehir hastanesine varmadan boşalıyor. Benim gibi aynı saatlerde binip işe yetişmeye çalışanlar da var. Uyumadığım zaman inen binen insanları izliyorum. Plaka hafızam sağ olsun bazen aynı arabaları görünce mutlu oluyorum. :) Sonra uyuyorum. Son durak diyene kadar. Çünkü 45 dakika yol başka türlü geçmiyor.

Bu hafta yine uyurken, birden bir kokuyla uyandım. Yaklaşık 2 yıldır duymadığım bir koku. Ne kadar acıtabilirse o kadar acıttı. Nefes almak istediğimde ciğerlerime dolmuş koku yüzünden nefessiz kaldım. Arkamı dönüp bakamadım. Kokunun bende bir yüzü vardı ve başkasına yakıştıramazdım.. 

Şimdi komik bir şey anlatmam lazım. 9 aydır çektiğim acıyı görmeyen ya da görüp anlamayan insanlar beni üzebileceğini düşünüyorlar ya da üzüldüğümü sanıyorlar. Sizce bu mümkün mü? Bence değil! Ben ki bugüne kadar kendi kendine yetmiş, kendini eğlendirmiş ve kendine sarılmış biri olarak.. Arkamdan o gamsız güler geçer saçmalama Selin işte eğlenir gider diyenlere rağmen kırılmamış (belki bazen) bugünlere gelmişim. Belki her şey için çok erken belki de kendime çok yüklendiğim için oluyor bunlar. Bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa burnum diki çok güzel. 

Bazen aynaya bakıyorum. Çok çirkin bir surat görüyorum. Tükenmiş, bitmiş ve yorgun. Bazen de bu kadar şeye rağmen hala gülüp eğlenebilen, kendine yeten ve tüm hırçınlığına rağmen dimdik duran bir kız çocuğu görüyorum. Ve kendimle gurur duyuyorum. Aferin kızım.

Motivasyon yazısı gibi oldu. O zaman öyle bitireyim. BÖYLE DEVAM.