Un Helvası Yapmayı Öğrenmek.

 Yorgunluğumu tarif edemiyorum.

Belki de edebilirim. Uzun mu sürdü bilmemekle beraber, tuttuğum bu yas sürecinde hiç vermediğim savaşları verdim sanırım. Kendime olan inancımı kaybettiğim her günün acısını kendimi yeniden yarattığım günlerden çıkardım. 

Ama yine de insanların çok uzun sürdü dediği acıyla, bir yıldır yaşıyorum. Kimse ama hiç kimse, bunun ne demek olduğunu bilmiyor. Sadece kayıp değil, boşluk. 

364 gün...

Hepsinde, her gece... bir yanım ne hissettiklerini düşünmekle geçti, bir yanım ne düşündüğünü anlamakla. Gözlerimin önünde, açıkken bile, o sahne...

İnsan sevdiklerini siyah torbalara koyulmuş gördüğünde nasıl hala ayakta durabilir? 

Güldüğüm her an vicdan azabı çektim. Kendimden utandım. Çoğu zaman nefret ettim kendimden. Ama sen biliyorsun ki benim maskem güçlü görünmeye çalışan kahkahalarım... 

Neyi başardıysam akşam bir kavanozdaki toprağa anlatmaktan hiç kaçmadım. Beni duy diye, gör diye ve gururlan diye.

Korkup kaçtığım için, sana kızdığım için, kalbini kırdığım için, bana kırgın gittiğin için...

Özür dilerim gönlümün yarası.. 

Artık çok yalnızım. Kimsesiz gibiyim. Telefonun ucundaki herkes bıkkın, sıkılmış.. Ağladığımda kimse yok yanımda. Çaresiz hissettiğimde dinleyecek kimsem de kalmadı. 

Bi sen varsın. Sende çoktan gittin. 

Ruhun benimle. 

Huzurla uyuyun, ben sizin güzel kalbinizi hep savunacağım ve benimle yaşayacak.