Kimsesiz.

16-12-2022

 Kimseyle konuşmuyorum, insanların bana ''baban nasıl, sen nasılsın?'' sorularına tahammül edemiyorum. Yeni insanları tanımak istemiyorum çünkü hikayeye yeniden başlamak ve her anlatışımda yeniden yaralanmak yoruyor. Sınırlarımı zorluyorum.. sabretmek hiç bu kadar zor olmamıştı..

Ev, iş, hastane... benim küçük dünyamın kocaman şeytan üçgeni. Dışardan bakınca hiçbir sorunu olmayan,  pozitif ve hayat dolu görünen, eve döndüğünde omzunda dünyanın yükünü sırtlamış savaşçı kadın maskesini çıkarıyor. Baba, güçlü görünmek her gün daha da zorlaşıyor.

Yeniden üretiyorum. Antidepresan etkisi :) daha sakarım, deriyi delmek yerine elimi deldim. Canım acıdı, düştüm. uyandığımda gece suratımı yalıyordu. Ayağa kalktığımda kimseyi arayamadım. Oturdum ağladım.

03-01-2023

Her şeyin iyi olacağına dair tüm ümitlerimi kaybediyorum, eksiliyorum. Kendim olamadığım her andan nefret ediyor, yaşadığım durumun normalleştirilmesinden tiksiniyorum. Biraz üzülsem aynı cümleler kulağımda yankılanıyor.  '' Her şey düzelecek...'' 

Ağlamadığım için, mutsuz görünmekten kaçıp saklandığım için, düşmeyip daha dik durduğum için, yaşadığım sürecin normalleştirilmesi bana yapılan bir saygısızlık. Dahası tam ağlamak üzereyken, gelip komik şeylerden ya da rutinden bahsedenler.

Bencil dünyanın bencil güruhları... Yanınızda mutsuz birisini istemiyorsanız, onun yanından gitmelisiniz. Kimseyi mutlu veya iyi etmek zorunda değilsiniz.

Üretmeyi yine bıraktım. Sanırım beceremiyorum. Ve sanırım benliğimle birlikte yeteneklerimde beni terk ediyor...

...