Yalnız birisi.

Bana ait olduğumu hissettiğim yere taşındığımdan beri kendimle konuşmaktan kaçtığım konular varmış. Canım tekrar çok acıyınca anladım. 

Yalnız ve kendini kandıran bir insan olarak yaşamışım hep. 

Görünürde nasıl mümkün olabilir değil mi?

Kalabalık, hep gülen, mutlu ve deli dolu birisi... Nasıl yalnız olabilir ki?

Hep dışlanmış bir çocukluk... ailesinin dahi kendi başına büyüsün diye başı boş bıraktığı bir çocuk.

Elimden kimse tutmadığı için, attığım yalnız adımlarda yanımda birinin olmaya çalışmasını reddetmem çok normal değil mi? Sonuç olarak hepimiz öğrendiğimiz gibi yaşıyoruz.

Güzel veya popüler olmadığım için suratına bakılmayan bir ergenlik yaşadıktan sonra onlarcasının kalbini kırmış olmam ve şimdilerde hiçbir başarısı olmadığı için dalga geçtiğim insanlar neden bana kötü diyor? 

Bugünümün yalnızlığında payı olan tüm insanlara teşekkür ederim. 

Bana tek ve korkusuz bir hayat verdiğiniz için.